/67297de6c0ba1cd22433f2fb886962f301733e68/53616c7465645f5f301bb3f8333802275c345223739854210f937fa7b11923f8f39babab1a5f965f61fa381c56f979124bb0788b1b85556eefdcbb07678cbbeb67f9127b3b1a779185243a0741f6de8376511d6cff5998f3529b40f576ddbd8472b4b92db97af2a8aa8e6f6e0e9e5949.jpg "sedefartuny")
Her ne kadar inkar ediyor olsakta böyle bir gerçek var. Kendimizi birilerine zaman zaman sevdiklerimize bazen sevmediklerimize ispat çabası içerisine giriyoruz. Bunun kendine inanmıyor olmakla da bir ilişkisi olduğunu düşünmüyorum. Takdir görme arzusu naturamızda var alkışı seviyoruz. Birileri bizi takdir etsin, aferin desin istiyoruz. Sevilme arzusu ile alakalı olabilir bu durum ama. Bizi alkışlayanın seveceğini de düşünüyor olabiliriz. Şöyle bir düşününce ömrümüz ailemiz başta olmak üzere insanlara kendimizi inandırmakla geçiyor. Güvenilmek ve "Sen yaparsın!" sözünü duymak istiyoruz. Bu düşünceyi hayatın merkezine koyma hali ise sorun tabii. Süregelen bir kendini ispat çabası hayatı zindan etmez mi?
/b346abfef8f99a6fadd73147df02ee61d0ed5e83/53616c7465645f5f4e38277a99e849e3cdaafb4a4f9e3662ae767ac9f6bd84a2190d052c1ed2a59273d079cea029391bb00fa31bf80185d45d1e37cebd7e6b4081993a036327fda1910b537f09f3da17da57c3b28043e40e50ad17dc3c9ff4c11769113cb5b45a2843939d70ebe94493.jpg)