/a5a0437be48c493c8d2722ddd7e2f205fd581b7a/53616c7465645f5f39679f1cb2ac0c484bef2a45529eb551fb7d5e53290bc445ed25dc1580a19d3953e40ac708c3db453b4c2a209ce7739a8d1979e4658038b3ba49c46c6f9bd0f61a541bca7bc945b0c15c99c3bc6974ace048f776f9ef12fe6222f0e200553a8771209046c8e189fd.png "camparice")
Bi kere Atatürk Havalimanı varken çok mutluydum. Havalimanı evimin dibinde, sanki uçakla evime gelmişim gibi bir his yaratıyordu. Ancak oranın da trafiğini düşündükçe içim katılıyordu.
Sabih Gökçen'e inmek daha garip tabii, dünyanın öbür ucu. Ayrıca diğerlerine nazaran küçük olması da hep garip hissettirmiştir, iki adımda havalimanı bitiyor. Bir de Sabiha'dan çıkışı var, orda kendimi hep küllükte gibi hissetmişimdir.
Yeni havalimanında ise yürüyüşe çıkmışım gibi hissediyorum. Önce uçağım 45 dk yürüyor, sonra ben 45 dk yürüyorum çıkmak için. Kocaman bi koşu parkuru gibi, yanınızdan sürekli uçağına yetişmek isteyen tempolu insanlar geçiyor.
Ama hepsinin ortak hissi, o kadar geçirdiğin güzel günleri yine ardında bırakıp gerçek hayata dönme hissi. Gerçeklik hissi.
/5d2b080c5fcba9659b790e44adc63565bf210f98/53616c7465645f5fbf6df5612ecb97715cc1ff3988ed11a64c3224c5d56fe4a6ff5bf080bcc9eb9088ee22831801189c0c32e5eca403223b524751e64d1e35c775a4a5b3e3a6d564733b6066a097f3533e9d4d3daa227861a815167a4eb173f1996a767c58e010d0598029589cb8bcac.jpeg)