/67297de6c0ba1cd22433f2fb886962f301733e68/53616c7465645f5f301bb3f8333802275c345223739854210f937fa7b11923f8f39babab1a5f965f61fa381c56f979124bb0788b1b85556eefdcbb07678cbbeb67f9127b3b1a779185243a0741f6de8376511d6cff5998f3529b40f576ddbd8472b4b92db97af2a8aa8e6f6e0e9e5949.jpg "sedefartuny")
Ülkemizde SGK verilerine göre 1300 SMA hastası bebek var. Her gün sosyal medyada bu çocukların hayatlarının kurtarılması için çeşitli bağış kampanyaları ile karşılaşıyoruz çünkü bu çocukların Amerika'da tedavi olma şansları var. Bu şans için gerekense yaklaşık 2.5 Milyon Dolar. Ülkemiz Sağlık Bakanlığı'nın tek yapabildiği ise ailelerin bu rakamı toplayabilmek için bağış kampanyası başlatmalarına izin vermek. Her 6000 doğumda bir SMA hastası bebek dünyaya geliyor ve yaşamasının tek şartı Amerika'da tedavi olmak olan çocukların sayısı her geçen gün artıyor. Haliyle bağış kampanyaları da. Mustafa Sandal'da bu durumun üzerinde bir sorumluluk yarattığından, suçluluk duyduğundan bahsetmiş çünkü ünlüler bağış kampanyalarını geniş kitlelere duyurabilme potansiyeline sahip ve aileler ilk olarak onların kapısını çalmak durumunda. "Haksızlık bu! Suriyelilere bulunan para SMA'lılara neden bulunmaz?" diye bir çıkışta bulunmuş. Suriye kıstası bir hayli eleştirildi tabi. Nitekim savaş mağduru insanlar, çocuklar, bebekler söz konusu. Hükümete yapılan her eleştirinin alt metninde Suriyeli nefreti olduğunu ve bunun doğrudan bir ırkçılık olduğunu düşünen çok sayıda insan var. Gözlerimiz sahillerde keyif çatan birçok Suriyeli mülteci gördüğü için yardıma ihtiyaçları olmadığını düşünüyor olmamız çok normal değil mi? Ya da yardımdan ziyade bir ayrıcalık tanıyor olmamız rahatsız etmiş olamaz mı Mustafa Sandal ve onun gibi düşünenleri?
/f64c47225296b48b3c862c0f0662cdb407f24bb6/53616c7465645f5f9240555e2dd63c681ca133bf64da587f77134dcdf1e0aeacc1dea691ff4d81478db2e4aa42fc95d7141cf4f7c430c989adadcda4d0bb4ebf26cc858567a035dd97f8d81f59f4d5caeccbd3dc9816a7a9a985dd262530ea5146f8be1fff57d54ffe03accc3a7fcd66.jpg)