/8080741dacb3680a2451afa603c96077f0d26c27/53616c7465645f5fc95db31eb54316c69e135a24941f09a266583b073992022ad498113576038798341e086a0b4151b41ff54a05539edd64e6fb0289dda11c69011f5e4013bddb9bb9147e96677f3d8c9cb24f15215c7877cb7f39c70621c170b6fce778349affc464ad838683bc43fd.jpg "rosemary_")
Affetmek kolay bir iş değil, söylemesi hep kolaydır ama. İnsan birine karşı gerçekten öfke duyduğunda onun da canı acısın istiyor. Anlasın istiyor ne çektiğini. Bir yandan da buna değmez diyorum. Sana yanlış yapan biri için kötü olmana değmez. İyiliği başkası için yap, kötülüğü de kendin için yapma. İnsan olumsuz düşüncelere kapıldığı zaman sonunu kestiremeyeceği şeylerle karşılaşabiliyor. Yolun sonuna geldiğinde de kendini tanıyamıyor. Eski masumiyetini arıyor. Hepsi geride kaldı. Ne yaşanırsa yaşandı ya da yapıldı fark etmiyor. Ama vicdan dediğimiz şey devreye girdiyse içini didik didik edinceye kadar da bırakmıyor. Yaralıyor seni, sen de kendini tabi.