/2ef22d31f3581bbc79c56e024f070f2be04e8941/53616c7465645f5f5f4b4699910047b378060d88c984fd030352e036b384f230840674186ee39a0fc4b51931c1bdea063ffbf06ae88b63850eb96f8f71984df94b892f157f59eb67b8aa310fad87ec67f1ad43720b55e3efa59659969800d78e915f5192346304f151a966cfcd0df3cf.png "yagmurals")
itirafçınız geldi...
eskiyi düşününce içimdeki boşluğun daha fazla olduğunu kabul etmem gerekiyor. eskiden inançlı biriydim, daha sonra çoğu ateistin yaptığı gibi kutsal kitapları okumaya başladım. ateistlerin çoğunluğu dini, dindar insanlardan daha çok bilirler bunu da not olarak ekleyeyim. yazılanları okudukça uzaklaştım dinden. uzaklaştıkça da içimi huzursuzluk kaplamaya başladı. sonsuz bir yaşama inanmıyorum mesela. sonu olan, kısıtları belli bir alanda yaşıyorum. istediğim hiçbir şeyi yapamayacağım ve öleceğim. puuf. yok olacağım. hokus pokus.
eğer inançlı birisi olsaydım, ebedi bir saadete inanacaktım. cennet beni bekliyor olacaktı. içimdeki o umut bile çok güzeldi. şimdi öyle bir şey yok. olduğu kadarıyla mutlu olmaya çabalıyorum. hayatın bu kadar olduğunu biliyorum.