/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "redblack")
8 sene falan oldu, güzel insanlar atlarına binip gittiler, beni benimle bıraktılar. Öğrencilik döneminden bi alışkanlığı vardı zaten ayrı yaşamanın. Güzel yanları da var, kötü yanları da var. Güzel yanı müthiş özgürsün, ev senin kişisel alanın. Ayrıca arkadaşlarının da gerçek yüzlerini böylelikle görmüş oluyorsun. Evini otel gibi kullanmak isteyenler oluyor bunlara hayır demelisin. Kendi kendine yetebildiğini görmek çok güzel bir şey, evlenmeyi düşünüyorsan, hayatı paylaşabilmeyi öğrenmiş oluyorsun.
Kötü yanları, dışardan yemeyi çok sevmem, fast food alışkanlığım çok yok. Yorgun argın eve gelip yemekle uğraşmak bazen koyuyor. Haftanın 6 günü çalışıyorum, ya c.tesi akşam temizlik yapmam gerek ya da pazar günü. Salgın dolayısıyla temizlikçi almıyorum eve, toplu taşımada covid kapsa bana gelirken, onun vicdanını yaparım. Özetle karışanın yok, dilediğin gibi yaşıyorsun. Sorumluluktan kaçmış gibi gözükse de sorumluluğun alasını almış oluyorsun.