/b6885c8c179c14732d69f6f1d0ab9dbed502b812/53616c7465645f5f8fedfa4aa4fb8baa7479a794c0afeedd739d46114d51b98bdae02bbc8c9dce4caf87d3fdf8de16829e2078dd870315691cd9f41e7ab2bffb2635279cd0f056d2fc8515ee6543ac33eb83a17ca8e6c85702d2533b7d119a0dbee468c31acd49fe8190aea301b36368.jpg "bisidiyicem")
Bazen çok üzüldüğümde, yaşadığım olaya anlam veremediğim de, insanları anlamadığımda, anlamak istediğimde, kısacası yaşamda anlamsızlık boşluğuna düştüğümde ;
Kalabalık bir caddeye giderim, orada yol kenarında bir cafede otururum, kulaklığı takarım ve müzikten başka hiçbir şey duymayacak kadar sesi açarım, sadece sokaktaki insanları izlerim. Yüzlerini, mimiklerini , birbirlerine karşı hareketlerini, herkesin bir yerlere gidişini ve davranışlarını büyük bir dikkatle izler ve önyargısız olarak düşünürüm. O anda ne hissediyorlar. Onların yaşamı nasıl ?
oradan kalktığımda bir kez daha hatırlarım ki, hepimiz bir tiyatronun içinde sadece birer oyuncuyuz. sahnenin perdesi kapanana kadar binayı terk etmemiz yasak.
siz neler yaparsınız ?