/012cb547c712f1ffa0f83b17f399fcfa640ebf38/53616c7465645f5f3e840bd1bdeceb260e86ea3465f06be04b0db8c199ddf07a4d5d7f4d7106941c3ac749bdb78ef19f1d139ee8829e1f5ddd510e1ba019f0a41b3afee461059ec678edabed396a223d3868bbf1d3cb337ab8d1820997759ec5e88835f86ccbe40d45e14a4a0c300dcc.jpg "hayalurunu")
bir hafta sonra kedimi kısırlaştıracağım. o kadar zor bir durum ki. sırf ben istiyorum diye kendi rızası dışında sahiplenmiştim güzel kızımı ama şimdi ise ona bu yaptığım acımasızlıktan dolayı kendimi çok pişman hissediyorum.
ev konforuna alıştırdığım için sokakta artık yaşayamaz. kısırlaştırmasam yavrularına bakamam ve kızgınlık dönemi geldiğinde (kedi sahipleri bilir) çıkarttığı sesler, acı çeker gibi davranışları gerçekten çok üzüyor.
herkes kısırlaştırmakta bir problem olmadığını ve hatta daha uzun süre yaşayacağını söylüyor ama vicdanım el vermiyor. biz insanlar gerçekten kötüyüz. bir canlının üremesini engellemeyi normalleştirecek kadar kötü...