/c7516478d533fe49f8049fa980057629e639b91e/53616c7465645f5f5d0e21f4d4121574da116b91d9114748d3aedfadb29eb9452cc2660ffb44d38008e7395e90577259eccfebfacbd9cbc4dee98d7eb8e9bd87a957a7ac7dc2d7ef96ab585d5fc41a6351bea835fc51388f451c659fb806b7b053e2dbdc53ec468f88b82dce1d26f6e1.jpg "tsukyomi")
Çocukluktan beri tanırdık birbirimizi, Türkiye'ye geldikçe bizde kalırlardı, biz de birbirimizi gırtlaklardık bebelik zamanlarımızda. Sonra lisede denedik ama uzak mesafe vs. derken olmadı, dedik arkadaş kalalım. Geldikçe görüşürdük, hemen her gün arardık birbirimizi. Sonra benim üniversite bitti, onun askerlik bitti, dikti evime bayrağını. İkimiz de köpek gibi seviyoruz aslında ama aramızdaki bağa zarar gelmesin diye hep öteledik aşkı. Fark ettirmedik de. Dostluk, fwblik, ev arkadaşlığı, tam 3 yıl bu sıfatlarla yaşadık evde. Araya başkalarını soktuk, o başkalarının ellerinde mahvolduk, yine dönüp onların açtığı yaraları beraber sardık. Hep korktum aşktan, bir ayrılırsak ömrümüzden 20 küsür senem ve beni seven tek insan giderdi. En sonunda bu yıl saldık ötelediklerimizi, dünyanın açık ara en korkak insanı olduğumu fark ettim. Burada yazılanların aksine sonu mutlu bitti ama kendime ve ona çektirdiğim çileyi İsa çekmemiştir. Aşık olmaktan korkacak kadar çok sevdim ben. Bu da kusurum olsun.