/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "fakatmuzeyyen")
Kendine olan inancını kaybetmesi...
Evet evet insan kendine olan inancını gerçekten kaybettiğinde her şeyin sonu gibi gelir. Evet aile, arkadaşlar çok önemli lakin insanın kendisi her zaman çok daha önemlidir... Ne yapacağınız bilememe, yolun sonu olduğunu düşünme, inanamama psikolojik olarak zor durumlar. İnsanlar ne söylerse söylesin yolun sonunda kendi söylediklerimiz ve yaptıklarımız bize yön verir. O yünü kaybettiğimizde ise herkes bizi bir yana çekmeye çalışır. İşte o zaman karışırız, yoruluruz, dizlerimizin üzerine çöker ve dizlerimizi kanatırız.. Ardından ise ayağa kalkmak için bir sebep ararız lakin nafile.. Durup beklemek nefes almak gerekir o an.. Kendini düşünmek, güldüğün anları hayal etmek ve o kişiyi tekrar bulmanıza yardım edecek olana karar vermek gerekir. Her ne kadar bu çok zor olsa da işte onu başardığında insan kendini bulur...
/3ccee21114ae6eb92ec410e7b2942afef9ffbafa/53616c7465645f5f9f43df7666b2a99fb8e93da14174cae0e5befa05ca39cfd79a909c0e00841e58daa142b12ac6dc01d2ac5d3bb004a7cedc6477cfa5252f39d1a1ac373f4b95c6a82676fa6d4e2921683156128ee1b51cbfa6a382b231852a60f4dab82e4b4741485630e2f31f1839.jpg)