/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "fakatmuzeyyen")
Mavi önlüklerimiz, dantelli yakalıklarımız, toprak kokumuz vardı üzerimizde.. Arkadaşlıklar samimi ve gerçekti. Korkularımız sadece karanlık çökmeden eve yetişmekti.. 90'lar çocukların derdinin dert olmadığı yıllarmış meğer. Ülke meselelerini bilmezdik, oyumuza bakardık. Hani küçükken büyümek bizim için bir marifetti ya, meğer büyümek çok da marifetli bir şey değilmiş. Hugo'muz vardı, çılgın bedişimiz, bilyelerimiz, barbie bebeklerimiz, tom ve jerry'miz vardır. Sabahları aslan kükrer biz uyanırdık..
2000'lerin çocuklarına bakıyorum da telefon, tablet, internet, YouTube, TikTok, Instagram, korkular, maske ve daha birçok çocuklukla ilgisi olmayan durum..
Esasında şanslı biri olduğumu düşünmem lakin iyi ki 90'lar çocuğuyum..
/3c0af598daa0950c6bb4f156a4f8721ac0e61934/53616c7465645f5fab571e9a633ec24465d6e3c4651d6ae368dfef74229a475ab8739a45fd2ad7fa46491a7d6671d947380868b51211db5f8b9d5448bf6ad70d2a45b3fb246bad77d9d34a4ee999492daae194aaa1c8eb1c3f3c077158d1cd4045c470edf5694fdecbaa398eb725bd14.jpg)