/e0994c56637d7d9899a19de527be48a4c56663df/53616c7465645f5f96dfd0a93c9ca0cb01e39a53c89f06e948dc2d7ae759276bede0823301d5ec897dcb488435255bb52ac9364318e556af56f5b66f13b60d843e272fb806ac3c5a69f1fb596d4ff0b4b3115d2065bdea4c5b6c2617e69d50ccf6a80e72e7dfc160830c0928f04d4027.png "allf0rmia")
benim icin onemli ve kritik iki sey var; sorunun farkina varabilmek ve bunu yaptiktan sonra bu farkindaligi kabullenmek. bazi sorunlarda farkindaligi kabullenmekten kactigim oldu fakat bu kacis sadece yerimde saymaya bu ise sorunun icimde gittikce buyumesine ve haliyle bu surede yasanan her sey bos bir dolulukla zamanimdan calmasina sebep oldu. oldum. benim acimdan getirisi her yonden eksiydi. bu yuzden artik bunlari yapmiyorum. farkedip kabullendikten sonra 'en kotunun icinde bile bir umut oldugunu unutma bunu yakalayabilirsin yeter ki kendine inan' diyerek atlatabiliyorum. hep geciririm icimden insan kendine tutunmayi bilmeli diye.. cunku kendiyle arasi iyi olan insanin tutunmaya gayreti de umudu da olur diye dusunuyorum.