/9080f96144063e645c70778817c36f2a87aa30a8/53616c7465645f5f319316cba7004add38cd8aa1c255835087a90be632f6291ff4a0c86fdef5d9e27e0c95e2e218c96c53c4ea99205e207777d1e6d06fc72264843c02155b6efb42238932529f5653de5ecdd9dad798180844c6900948b2f2ff48aab458ea7df7837dd3a26d3f317a5a.jpg "tucco")
İlkokul yıllarım...
Haftanın 4 günü saat 4'te okuldan çıkıyor, saat 4.20'de eve varıyorum. Perşembe günleri yine saat 4'te okuldan çıkıyorum ama saat 4.10'da eve varıyorum. Çünkü Perşembe günleri annem ve arkadaşlarının altın günü var.
Annemin arkadaşları benim pasta, börek, yaprak sarması gibi şeyleri çok sevdiğimi bildiğinden her seferinde bana da bir tabak yapıp annemle gönderirler. Bunu bilen ben, Perşembe günleri daha hızlı yürüyerek, hatta zaman zaman koşarak giderim eve. Doğrudan mutfağa bakarım ve üzeri peçete ile örtülmüş genişçe bir gün tabağı orada duruyor olur.
Önlüğümü çıkarmadan, hatta ellerimi bile yıkamadan (o zamanlar corona mı vardı lan) yemeğe girişmeye çalışırım ama annem önce ellerini yıka diye hafiften kızar. Yarım yamalak ellerimi yıkadıktan sonra bir güzel silip süpürürüm o tabağı. Kısır, börek, yaprak sarma ve nicesi... Böreğe bulaşan pasta, kısırla iç içe geçen mayonezli makarna gibi şeyler hiç iştahımı kaçırmaz, aksine beni daha da mutlu eder.
20 sene geçmiş neredeyse üstünden. Güzel yıllarmış. Şimdi hiçbir şey öyle güzel gelmiyor bana.