Olay demek istemem olaylar zinciri.Genel olarak hayat hep ters köşeydi. Yaşamayı denedim ters köşe oldum. Ölmek istedim ters köşe oldum. Ölümden seni hayvanlar mı kurtarır garip gelse bile evet öyle oldu. Travmalar, psikolojik rahatsızlıklar, dünyanın kötü olduğunu düşünmek beni bu yola sürükledi. Lisede okul sonuncusuydum. 250 bin civarı olup bartında okuyordum. Ölmek isteme girişimim burada oldu kurtulana kadar. Sonra dedim ben yaşayacağım hayvanlar için yaşayacağım, onlara can borçluyum. Ben de onlara bir can vereceğim. Dişimi tırnağıma taktım 30 bine girdim. Psikolojik rahatsızlıklarımdan dolayı yapamazsın veteriner hekimlik dediler. Evet kan görünce, ölü hayvan görünce bayılıyordum, kasılıyordum. Bir ters köşe de burada yaşadım. Evet insanlar beni düşünüyordu ve benim adıma tercih yaptılar bir nevi. Hacettepeye gittim. Her şeyim karardı diye düşünüyordum, mutsuzdum. Bir kadın hissettim. Ne şeklini, ne cismini biliyordum sadece ismini biliyordum. Saçmalama dedim kendi kendime. 3 hafta sonra o duyduğum kişiyle hayvanlara besleme yaparken karşılaştık. Meğersem o da o gün geliyormuş. Karanlığıma ışık oldu sandım ama yine ters köşe oldum. Ne desem inanmadı bana ve ne yapsam yaranamadım. Bitti. Unutamadım. 4 yıl kimseyi sevemedim. Bütün arkadaşlarımdan ters köşe yedim. Dostum dediğim insan sevdiğim kişiyi doldurdu ve sonra geldi bu sen değilsin kıskandım dedi ondan yaptım dedi. Yine her şey bitmişti benim için. Daha fazla karanlık vardı artık. Ta ki fotoğrafımdaki kedi beni bulup, beni seçene kadar. Tıpkı ölmek istediğim zamanki kedi gibi sımsıkı sarıldı. Hacettepe'de 5 yıl geçirdikten sonra veteriner hekim olmak için bölüm değiştirdim. Vaka gördükçe bayılıyordum ama savaştım. Bir şekilde ilerleme kaydettim. Savaşıyorum her şeye rağmen. Ters köşelere rağmen. Buraya daha çok şey yazabilirdim belki ama bu kadarını yazmak bile rahattı beni yeterli diye düşündüm.