/813bea41f58024549d039044b2cac7ec63903d80/53616c7465645f5fbbf62c7ed4873ddad3f59008d05f5c422feed7adb1f3ec9a4575be2d2dba1837a7cd993558c938933db93e73ba34a1ef19f81ce2a03a7c75477dbed5651739b7580b4c6fac61de835f6d9c7ab92510904576380da7e77cd95d67e70017686584442eebbd12c8c4d0.png "pinusnigra")
Bu anı komik değil. 2017 den itibaren her şey farklı gelmeye başladı bir dönem. Bıkkınlık, sıkkınlık halleri vs. Ramazan geldi, normalde o atmosferi, yaydığı içsel enerjiyi sever hissederim. Ama geçen yıl olmadı işte, tutamıyorum vs. Sonra bir gün Ankaradayım yine yolda bir abi gördüm çöpten karton topluyordu. Ben de elimde poşet alışverişten gelmişim, hava yaz nasıl sıcak. İftara kalmış 1 2 saat, güneş vuruyor. Baktım adam kan ter içinde, su vardı yanımda dedim "Abi kolay gelsin, buyur al" dedim. Adamda ne bir garipseme, ne bir öfke, işte oruç tutarken sinirli olur ya başkaları falan, adam tebessüm ama nasıl enerjili nasıl hoş bir tebessüm "Kardeşim, Allah razı olsun niyetliyim, çok teşekkür ederim." dedi. Gülümseyerek onu söyledi ya ben o an bittim bir. O gün anladım ki hayatta çoğu şeyde bıkkınlık, sıkkınlık vs insanın kendi şımarıklığı. Değer bilmek için mahrum kalmak gerekiyormuş. O gülümseme çok şey anlattı da bana hepsini yazamam işte :) zahmet edip okuyan olursa saygılar, okumasa da sevgileer :))