10
6 Tem 2020
Kalabalıklar Arasında Yalnızlığınla Kalmak
Bazen hissedersiniz böyle. Ne yapacağınızı bilemezsiniz. Etrafa bakarsınız. Hayat devam ediyordur. Durmasını istersiniz.
Durmaz. Sonra o akışın içinde kaybolduğunuzu fark edersiniz. Sonra da çaresizliğinizi fark edip o akışın içine sakince kendinizi bırakırsınız.
Bazen olur öyle.
Sıkça isteyerek yaptigim ve pişman olmadigim bir şey. İnsanlarin samimiyetsizliklerini, firsatciliklarini, çıkar peşinde koşmalarini gorunce kendi kabuguma cekilirim, sirrimi paylasmam, derdimi paylasmam, dert ortagi aramam cunku ileride bana karşii kullanilir, huzurum kacar, gerek yok. O yuzden yalnizlik guzeldir.
Kendini seven, sevebilen insanın yaptığı bir şeydir bana göre..
Kendiyle kalmak insana güç verir, iyi hissettirir.. Arada bu durumu yaşamak güzeldir :)
Kalabalıklar arasında fark edilemez hale gelenler, yalnızlıktan kalbini kemirenler, cüzdanları şişkin yoksullar, sokakların gürültüsüyle iyice sessizleşenler.. Belli ki yanlış giden bir şeyler var. Ne var ki hayat yanlışı düzeltmek için değil, yanlışa katlanmak için var..
Bazen mi? Bana hep oluyor bu. Çok yalnızım bu hayatta. Çok şükür ailem var ama...
Ara sıra oturup soluklanmak bir lükstür ve değerini bilmek gerekir.
Eski yaşamlara bakarken yaşamlar bir nehirde sürüklenir gibiydi. Peki şimdi?
Son yıllarda nehrin yağmur sularıyla birleşip taşkına, sele dönüştüğünü hissediyorum ve oradan oraya savrulmamak için ekstra çaba harcıyorum.
Tavsiyem eğer nehri izleme şansınız varsa keyfini çıkarın :)
Tüm hayatım böyle geçti diyebilirim.. ama güzel de bir yanı var, güçlü olmayı ve ayakta dimdik kalmayı öğretiyor insana.
Yalnızligimizi neden hep yüzümüze vuruyorsunuz.ben istemez miyim arkadaşlarım olsun, sevgilim olsun hep bir arada güzel zamanlar geçirelim