33
9 Eyl 2020
Hiç Dışlandınız mı?
Ben dışlandım, hem de çok küçükken. Dışlanmak her yaşta kötü fakat küçük olduğunda kaldırmak daha bir zor oluyor. Hala unutamıyorum mesela, travma bildiğin. Özellikle küçüklerimize kimseyi dışlamamak gerektiğini öğretmemiz gerekiyor.
Üniversiteye başladığım zaman arka mahalledeki çocuklar hiç esrar denemediğimi öğrenince hayret etmişlerdi, kendimi baya anormal hissetmiştim. Denemeyi düşünmediğimi söyleyince de dışlamışlardı beni. Alayı sikko tipler olduğu için pek etkilememişti bu dışlanma beni.
Herkesin hristiyan olduğu bir ortamda müslüman olduğum için dışlanmıştım, bir Lübnanlı tarafından hem de
küçükken dışlanmıştım hem de gerçekten küçüktüm çok kötü bir şey öğretmenin zoruyla benle arkadaşlık etmeye çalışmaları
Hemde cokkkk. Küçükken kuzenlerim hep dışlardı beni. Onlar büyüklerdi abi/abla beni yanlarında istemezlerdi oyunlarında filân. Bende kenardan izlerdim hep onları. Kötü bir durum.
Saygısızlık. Yapılmamalı. O insanı o an ne kadar üzdüğünün farkına varmıyor yapan kişi kendisi rahat olduğu için. Anca kendiside başka bir konuda o hissi tecrübe edince anlıyor.
Kibar olmak bu kadar zor olmamalı. Neden başaramıyoruz? Çaba göstermiyoruz.. bilmem. 😒🤦🏻♂️.
Hoşlanmasan bile kibar ol. Sonra ne yapıyorsan yap. İnsanın yüzüne çirkin tepkiler verip kalbini kırmaya lüzum yok. Niyeyse herkes icra ediyor ama bu işi. Sen ben o herkes
--
Yok o kısaymış. Bu şişmanmış. Bu kaşarmış. O öyleymiş bu böyleymiş. Sanane. 😒🙅🏻♂️
Genelde hep kimseyi dışlamamam gerektiği ve dışlanan kişiyle iletişim kurmaya çalışmam konusunda öğütler almış biri olarak ben de çok küçükken hep dışlanırdım. Henüz okula başlamadan dahi bu konuya dair bazı anımsadığım şeyler var ama asıl yüzünü okula başlayınca gördüm. Annem neden arkadaşım olmadığı konusunda çevremi eleştirmek yerine hep ben de bir sorun olduğuna inanırdı. En çok da bu acıtıyordu canımı - anlaşılmamak-.