79
18 Haz 2020
dio'cuların En Çok Üzüldüğü Anıları
Şerefsiz arkadaşlarım güncel milli piyango biletimin seri numaralarını gazete eki şeklinde bastırıp Milli Piyango çekiliş sonucu diye bastırmışlar. En büyük ikramiye değil de bir sonraki büyük ikramiye olan 750 bin TL benim bilet numaram. Nasıl sevindiğimi anlatamam. Daha tam sevincimi yaşayamadan bunun kurulu bir tezgah olduğunu şüpheli davranışlar ile ortaya çıktı. Çok üzüldüm. Hala zaman zaman ağlarım.
nedense çoook eski bi anım geldi aklıma.
taaa ilkokul zamanı gençlik parkına gidecektik, işte belirli bi alanda toplancakmış bütün sınıf. ben de ilk kez gideceğim için aşşşırı heyecanlıydım tabii içim içime sığmıyo yerimde duramıyorum. ama geç kaldığım için gidemedim. annemle bi geldik ki bütün sınıf çoktan gitmiş.
o an öyle bi üzüldüm ki anlatamam. o boşluk ve geç kalma hissi bugün bile hala bağrımda duruyo...
6 yaşındaki kuzenim dişleri çürüktü. Hep yenileri güzel ve beyaz çıkacak , bunlar düşecek dedik. Süt dişleri dökülmüş ve yenileri çıkmaya başlamış. Köydeler... Nenemin yanına gidip 'Yeni dişlerim de güzel çıkmıyor' demiş... Bu diyalog üzdü beni nedense.
Beni nelerin üzebileceğini siz tahmin edin artık.
10 yaşında falanım. Mahalleden bir komşumuzun erkek çocuğu var o da 4 5 yaşlarında. Sürekli birlikteyiz, oyun oynuyoruz parka gidiyoruz falan. Hep bir erkek kardeşim olmasını isterdim, öz olmadı ama o benim erkek kardeşim gibiydi. Bir gün okula gittim geldim, mahallede bir kalabalık telaş. Baktım uzaktan çocuğun annesi ağlıyor babası ortada yok. Bizimkiler başta söylemedi. Sonra duydum, şerefsizin, onun bunun çocuğunun biri arabayla çarpıp kaçmış. Çocuk hastaneye yetişemeden öldü. Bu, yakın çevremden tanık olduğum ilk ölümdü. Adı Tarık' tı Allah rahmet eylesin cennetinde. Şimdi bile içim sızladı. Sonrası yaprak dökümü, büyüyünce insan buna bile alışıyor. O günden itibaren birçok şeyi sorguladım, ölüm ve sonsuzluk gibi kavramları. Ama insan farklı bir yaratık işte. Ancak hala, sebep olduğu için duyarsız, umursamaz, bencil insanlara karşı dindiremediğim bir nefretim var. Daha fazla şey söylemeyeceğim.
Taa ilkokuldayken cok öncelerden, fotoğraf çektirecetik
Baya "pahalıymış" güya. Ben de aileme masraf yaptırmamak için çektirmemm de çektirmem diye tutturmustum. Aslinda gayet de güzel öderlerdi. Hocam kolumdan sürüklüyo ben salak hala diretiyom. Eve geldiğimde bi ağladım bi ağladım. Annem de çektirseydın falan diyodu. 🤦🏾♀️🤦🏾♀️ hala içimde bi uktedir
Babaannem dişini çektirmek için merkeze gelmişti. Akşamına ölüm haberini almıştık. Hayatımın en zor anlarından biriydi.