17
22 Eyl 2020
Çocukluğumuzdan İçimizde Ukde Kalanlar
Şöyle bir düşündüm sanırım içimde hiçbir şey kalmamış derken aklıma geldi aniden.
İlkokulda annem saçlarımı hiç açtırmazdı. Tepeden at kuyruğu toplayıp kalan kısmı da örerdi. Öğrenci temiz ve tertipli bir şekilde okula gitmeli derdi hep.
İçimde ukde kalmıştı saçlarımı açıp salına salına dolaşmak..
puding gibi duran iğrenç maddenin altındaki bedavayı bulmak
adam bir kağıt parçası sayesinde tüm mahalleyi zehirliyordu
Bir dut ağacı vardı bizim mahallede koca ağaçtaki tüm dutlara sahip olmak isterdim çocuk aklı işte hala yanından geçsem o anda bulurum kendimi
Sadece komşu çocuğuna misafirliğe gittiğimde oynayabildiğim oyunlar vardı, benim bilgisayarım çalıştırmazdı . Doya doya oynayamazdım içimde kalmıştı. Koca adam oldum, araba parasına pc topladım o günlerin hırsına hala oyun oynuyorum...
Küçüklüğümde bizim evde her gün kavga olurdu huzurlu günlerimiz çok azdır. Alt katta oturan amcamların gülüp eğlendikleri sesleri yere yatıp kulağımı dayayarak dinlediğim ve o mutluluğun içimde kaldığı çok oldu
Sokak da oynayamadım çok. Evimiz cadde üzeriydi. Çok kaza oluyordu. Ailem de bırakmazdı çok fazla. Şuan bazen sokakta oynayan çocuklar görünce dalarım aralarına. O zaman yaşayamadık bari içimizde kalmasın.
O yaşlarda hep çok yakın bir arkadaşım olsun istedim. Böyle bir eğilimim olduğu içinde her oyun oynadığım arkadaşımı kolundan tutup eve getirdim. Her gün o arkadaşımdan bahsettim aileme sonra bir başka arkadaş, sonra bir başkası. O hayalini kurduğum best friendim hiç olmadı çocukluğumda ve içimde bir ukdedir evet.