5
1 Eki 2020
Çocuklarıyla Vedalaşan Adam
Ben bir çocuk doktoruyum
Bir çok arkadaş biliyor zaten
Tıp fakültesine girme sebebimdir çocuklar.
Dünyada tüm kötülüklerden korudu çocuklar beni, onlar değil ben onların arkasına saklandım aslında. İlham verdiler, enerji verdiler.
“Yüzümdeki gülümsemeyi çaldırmadım” onlar sayesinde, en büyük ölümlerde bile.
İdealistim, hemde en çılgın olanlardan
Bide
Tanrıyla mesafeliyim
Çok ketum ve bir o kadarda şefkatli hocaların elinde yetiştim. Doğal olarak İdeallerim başıma hayli bela açtı. Saçma sapan kavgalarda buldum kendimi, kendimden geçmiş halde. Hele mesele çocuk ise delirdim, tek affı olmayan kıstastı "çocuk" bende.
Aşılar için kavga ettim
Anne sütü için
Sonra, gereksiz antibiyotik için
Annesiyle babasıyla hemde
Kavga ettim... Kavga... Kavga...
İçimdeki kin ve hırs büyüdüüü büyüdüüü
Çünkü,
Çocuklarımı kurtarmalıyım !
Hatta,
Suriyeli mülteci bir babaya pislikten hasta olan bebeği için bağırışımı, onunda bana “ben kardiyoloji doktoruyum hoca, haklısın sen ama evde dört aile var, savaş var” değişiyle doğrulmam...
Annesi refakatinde kalan çocuğun babasının,
“Taburcu edin ne olur, diğer bebeğe ben bakamıyorum, sırtımda bebekle zor oluyor çöp toplamak” sözünün altında ezilmem de değiştirmedi beni
Baya sert girdim hayata ki tahmin edersiniz aldığım yaraları. Yıldım mı?
Deliyim dedim ya...
Neyse,
Savaştım, savaşırımda....
Sadece artık her şeyin hatta o kendimi adadığım çocukların bile koruyucusu olmadığımı, benim gibilerin sadece "o yolu gösteren tabelalar" olduğumuzu ve yalnızca “bunu” yapabildiğimizi gördüğüm, kendime kanıtladığım andır anlattığım bu an.
Bu öykü acil müdahaleyi dahi kabul etmeyen, aşı istemeyen, anne sütünden önce hurma tattırmak isteyen ve mesleği hemşirelik olan bir anne, hukuki destek alan öğretmen bir baba, yeni doğacak bir bebek ve benle ilgili.
Eskiden olsa bu ailenin peşine düşer, haksız ve gaddar olduklarını yüzlerine haykırırdım. Ama gittim “acil müdahale yaparım, hayati tehlikeye müsaade etmem, diğer isteklerinize saygı duyuyorum ve istediğiniz gibi takip edeceğim bebeği” deyiverdim işte... inanç, güdü adına ne diyorlarsa işte ne sebeple böylelerse... Bebek pahasına saygı duydum...
Bu sözüm ona "idealist ben"
Şimdi yapmam gerekeni biliyorum
Saygı duymak, görevimi yapmak ve susmak
Çocuklar için bile olsa...
Ben içimdeki hırsı dindirdim
Sizde dindirin
Ben içimdeki serseri meleği susturdum
Sizde susturun
Çünkü sadece insanız
Onlarda insan
Sevin ve sevilin
Farklılıkları kucaklayın
Değişime açık olun
O “gaddar” anne bana öyle şefkatli güldüki
Gereken buydu işte
Öğrendim