Başkalarının Bir Çırpıda Söylediği Fakat Kendinize Yakıştıramadığınız Şeyler
Kıskancım diyemiyorum. Aşağılık bir şey söylüyormuş gibi hissettiriyor.
çatla, kudur, kıskananlar çatlasın diyen birini görünce bile yerin dibine giriyorum.
Küfür, normalde sevmem ama sövüp rahatlayanları görünce bana da bi rahatlama geliyor
Küfür :/ ve rahat tavırlarla söylenen potlar işte. Karşındakinin değer yargılarını bilmeden takılmak.
-Kendilerini övmek için "Ben çok piçim yea" demeleri.
-Birine "Or..... Çoçuğu" demeleri.
Küfür. Bu kadar insanı itici yapan bir şey daha görmedim. Ve her cümlenin sonuna bir küfür eklemek nokta gibi bir şey olmuş.
"Kanka" veya "kanki" şeklinde hitaplara bir türlü ısınamadım, sevemedim. Kesinlikle de kullanmam.
Şaka yollu, birinin annesine; aile'nin kutsallığını hiçe sayıp, değer kavramını dile indirgeyerek asla küfür edemem.
Bir anda karşısındakine canım diye hitap etmek bana biraz garip ve samimiyetsiz geliyor.
Oysa hayattaki en samimi bulduğum kelimelerin başında canım gelir.
Bu nedenle sanırım çok yeni tanışılan birine söylenmesini kabul edemiyorum.
Seni seviyorum diyebilmek. Bu kadar zor bir kelimeyi nasıl bu kadar çabuk söylebiliyorsunuz ??
Kendini övmek.Ben şöyleyim böyleyim diye kendini anlatmak ya da çocuğunu övmek.Bir teyzem var allaaah her zaman tek muhabbeti çocuklarını övmek aldıkları şeyleri göstermek. Çok saççma bir kadın.